Kontakt kości z implantem (BIC)

BIC, czyli Bone-to-Implant Contact (kontakt kości z implantem). To parametr określający procentową ilość powierzchni implantu, która znajduje się w bezpośrednim kontakcie z kością pacjenta.

Jest ważnym parametrem, który odgrywa kluczową rolę w procesie integracji implantu z kością (osteointegracji). Implanty stomatologiczne Poznań, w tym implanty cylindryczne, muszą być odpowiednio osadzone w kości, aby zapewnić stabilną podstawę dla protezy zębowej. Implanty, które osiągają wysoki poziom BIC, zwykle zapewniają lepsze wyniki w długoterminowej perspektywie. Ze względu na to, że wykazują większą trwałość i odporność na przemieszczenia. Ponadto są bardziej skuteczne w przywracaniu funkcji zgryzu i estetyki. Badania wykazują, że jego minimalny poziom wymagany do uzyskania stabilnego połączenia implantu z kością wynosi około 30%. Jednakże im wyższy poziom BIC, tym lepiej.

BIC – charakterystyka parametru

Parametr określa procentową powierzchnię implantu, która bezpośrednio przylega do tkanki kostnej pacjenta. Im wyższy jest ten współczynnik, tym lepsza jest integracja implantu z kością pacjenta. To z kolei przekłada się na większą stabilność implantu oraz dłuższą jego trwałość.

Określenie parametru można przeprowadzić za pomocą różnych metod. W tym za pomocą mikroskopii optycznej, skaningowej mikroskopii elektronowej lub rentgenowskiej tomografii komputerowej.

W praktyce, ocena BIC jest jednym z podstawowych kryteriów oceny powodzenia implantacji, a wyniki tej oceny mogą być pomocne w wyborze odpowiedniego typu implantu oraz sposobu jego osadzenia.

Powrót do słownika – SŁOWNIK