Osteointegracja
Osteointegracja to dziedzina implantologii zajmująca się połączeniem pomiędzy kością, a mocowaniem implantów. Ten kierunek zapoczątkował Szwedzki lekarz-naukowiec Per-Ingvar Brånemark. Podcza badań nad królikami odkrył właściwości połączenia pomiędzy kością a elementami obcymi. Podczas wszczepiania tytanowych elementów do kości królików okazało się że po czasie integracja kości z metalem jest silniejsza niż sama kość. W przypadku złamań w tych regionach kość łamała się w innym miejscu niż tam gdzie nastąpiło scalenie metalu z kością.
Badania Szwedów
Ze spół szwedzkich badaczy przedstawił komplementarny opis sposób nawiercania kości, rodzaje instrumentów wykorzystanych, wymagania dotyczące chłodzenia, sposoby włożenia (insercji) i sposoby dodawania protez. W efekcie tych metod zauważono rozrost tkanki kostnej i jej integrację z metalem zamiast pojawienia się tkanki miękkiej wypełniając puste przestrzenie pomiędzy mocowaniem a kością. W wyniku tego powstawała struktura o wysokiej wytrzymałości i stabilności, która służyła pacjentowi przez długi czas.
Osteointegracja jako stabilność wtórna
Osteointegracja jest też nazywana stabilnością wtórną, która pojawia się po odbudowie kości na około mocowania implantu. Pierwotnie po założeniu implantu ich stabilność opiera się tylko na makrostrukturze mocowania i implantu zęba. Jest to stabilność pierwotna wynikająca z miejsca i techniki mocowania, rozmiaru implantu, zastosowanych materiałów czy kształtu śruby. Dopiero po regeneracji tkanki kostnej pojawia się stabilność wtórna. W połączeniu z stabilnością pierwotną tworzą stabilność całkowitą.
Oba poziomy stabilności wymieniają się. Wraz z postępem regeneracji kości wzrasta poziom stabilności wtórnej. To na niej opiera się całkowita stabilność implantów, kiedy stopniowo zanika stabilność pierwotna. Okres pomiędzy pełnym uzyskaniem stabilności wtórnej w stosunku do malejącej stabilności pierwotnej nazywa się “dołkiem stabilności”. Ma on miejsce kiedy stabilności wtórna nie osiągnął jeszcze pełnej siły, kiedy natomiast stabilność pierwotna powoli zaczyna tracić swoją siłę.
Biomechanika osteointegracji
Osteointegracja jest też rozumiana jako wypadkowa stabilności wtórnej. Na poziomie biomechanicznym jest połączeniem stabilności wynikającej ze struktury i funkcji. W przypadku struktury rozumiemy kształt mocowania i jego ułożenia. Natomiast w przypadku funkcji rozumiemy możliwość wykonywania czynności gryzienia, żucia, mowy i innych. Pełna osteointegracja ma miejsce kiedy implanty posiadają silną i prawidłową strukturę i spełniają funkcje poprzednio pełnione przez naturalne zęby.
Osteointegracja – Połaczenie z układem kostnym
Osteointegracja na przestrzeni czasu jest procesem kaskadowego odnowienia kości wokół implantu. Proces ten prowadzi to wypełniania tkanką kostną przestrzeni pomiędzy mocowaniem implantu a kością. Po pełnej regeneracji ok. 60%-70% mocowania implantu znajduje się w bezpośrednim kontakcie z kością. Powszechnie znane jako BIC (bone to implant connection – ang. połączenie kość do implantu – PKI). BIC jest jednym z elementów służących do mierzenia postępu procesu osteointegracji.
W 1986 roku Albrektsson (więcej na temat osteointegracji) i jego współpracownicy przedstawili 4 elementy świadczące o udanej osteointegracji implantu:
- odczepiony implant nie wykazuje klinicznej mobilności,
- radiografia nie przedstawia dowodów na przezierność (przestrzeń) pomiędzy implantem, a kością,
- utrata tkanki kostnej jest minimalna i wynosi mniej ni 0.2 mm na przestrzeni roku od wykonania zabiegu,
- brak bólu, niewygody albo infekcji.
Powrót do słownika – SŁOWNIK